Ik vertelde je over de stemmen van meisjes in huis en de stemmen van moeders die onderling praten in een vreemde taal. Ze zijn alle zeven nog hier. Buiten staan hun fietsen. Aan de kapstok hangen hun jassen. In de hal liggen elke donderdag zeven linnen zakjes met wasgoed die door het hotel worden verwisseld voor nieuwe, met schone lakens en handdoeken.

De angst om mensen in huis te nemen is de angst om geconfronteerd te worden met pijn. Is de angst om de oorlog in Oekraïne in huis te halen. Is de angst om je leven niet te kunnen leiden zoals je gewend bent. Daarom geven we liever geld dan dat we inzet leveren. Het lastige van geld is dat het niet ons gevoel van onmacht wegneemt wanneer we in de krant lezen over die hopeloze destructie.

In de lente die oud is geboren, zijn uitgerekend zij mijn houvast door hun onnavolgbare levenslust. Ze doen me voor hoe het moet, laten ze me zien dat het kan: huis en haard verlaten en blijven doorademen in een vreemd land. In noodtempo bouwen ze een volwaardig bestaan op: school, werk, sport, taal, contact.

Waarom is wat normaal moeilijk lijkt, tijd kost en veel geld, nu vloeibaar en voor niets? Ik herken mijn landgenoten niet terug. Het hele concept van geven en nemen staat op zijn kop. Als ik iemand vraag iets te doen voor onze gasten, wordt het én meteen uitgevoerd én word ik voor die kans zelfs bedankt.

Een paar dagen geleden ging ik op bezoek in mijn eigen huis. In hun keuken vierden we de verjaardagen van Dina en Marta. Ze hadden Oekraïnse gerechten gemaakt waarvan de geuren me al in de middag hadden bereikt. Ze droegen feestjurkjes en oorbellen, en Alicia in haar vlecht een lint met de drie kleuren van de Nederlandse vlag.