BREAKING-de-week-column #107
Vrijdagavond zaten we op de eerstehulp van het ziekenhuis. Nadia was van haar fiets gevallen. Ze verbeet de ondraaglijke pijn in haar schouder, terwijl Alicia de haren van haar moeder gladstreek. In de ochtend had Nadia haar meedogenloze levensvraag in Google Translate getypt: ‘Iedereen wil half mei terugkeren naar Kiev. Ik weet niet of Alicia en ik reden hebben om mee te gaan.’
In het ziekenhuis verstrijkt de tijd. We wachten uren op het maken van een röntgenfoto in de helverlichte behandelkamer, drinken water uit kartonnen bekertjes. In dat tijdsvacuüm stel ik die ene vraag die ik al zo lang wil stellen: hoe komt het dat jullie je lot zo fier dragen? Dina hoeft niet na te denken voor ze mijn vraag beantwoordt. Ze zegt: ‘Ik maak mijn man trots.’
In dat ogenschijnlijk eenvoudige antwoord ligt de gehele kettingreactie van de menselijke soort besloten, dat netwerk van pulserende stroomverbindingen dat ons leven draaglijk maakt. Dina trekt zich op aan haar man. Man kan strijden omdat zij dekking geeft. Beiden doen alles voor hun dochter. Warriors of mankind zijn zij, zijn wij.
Tot wie behoren we toe? Voor wie gaan we door de hel? Bij wie zijn wij veilig? Waar voelen we ons thuis? Nu er een datum voor de terugkeer gloort, breekt de heimwee door, is er geen houden meer aan dat onstuitbare verlangen naar man, familie, huis, land, waarop door de achterblijvers de eerste aardappelen al weer zijn gepoot.
Onze routine is weg. Het huis rilt van onrust. En nu Nadia haar evenwicht verliest, haar bot breekt, verliezen we allemaal ons evenwicht. Haar precaire situatie brengt de ontwrichting van oorlog tot uitdrukking. Ik zie een vel papier voor me. Dat eerst in tweeën wordt verscheurd, dan in vieren, om uiteindelijk te worden versnipperd.
Nicole Ex,
hoofdredacteur See All This
