BREAKING-de-week-column #146

‘Carlo, Carlo,’ gilt ze schril over de heuvels, ‘Vene qui!’. Het is genoeg geweest, vindt ze. Als hij valt, moet er voor hem gezorgd worden, het is tijd dat hij stopt. Maar de 88-jarige Carlo klimt dezelfde nacht opnieuw zijn raam uit, terwijl zijn hond hem opwacht: ‘In de nacht vind ik het prettig in het bos naar de uil te luisteren, in de nacht vind ik het fijn een mooie truffel te vinden.’ 

Diep in de bossen van Piemonte in Noordwest-Italië zoekt een stel oude mannen samen met hun honden naar een van de meest geliefde en kostbare ingrediënten in de keuken: de truffel. De makers van The Truflle Hunters wisten tot deze kleine gemeenschap door te dringen en hebben een onvergetelijk monument opgericht – vol nostalgie, passie, dreiging en drassige bossen.

Al in de eerste eeuw omschrijft Dioscorides de truffel als ‘een wortel zonder steel, lichtbruin, die wordt opgegraven en die rauw of gekookt gegeten kan worden’. De verkoper in de film beschrijft zijn truffels liever alsof het uitverkoren vrouwen zijn: ‘Ze ruiken heerlijk. Ze zijn prachtig en mooi rond.’ Terwijl hij ze telefonisch voor astronomische bedragen verkoopt, steekt hij er verliefd zijn neus in.

In deze besloten wereld, waar elke truffeljager op zichzelf werkt en alleen woont (op Carlo na), spelen grote belangen en worden de geheimen van het bos met niemand gedeeld. Zeker niet nu de hellingen worden platgetrapt door dagjesjagers en de maffia de trufffelhonden van de beste jagers vergiftigt. Ze delen alles met die hond – hun bord, hun bad, hun bed, hun liefde.

Ooit, op een druilerige herfstdag, werd ik in een afgeragde Panda meegenomen naar een kleine trattoria diep in de heuvels van Spoleto voor mijn beste bord spaghetti met verse truffels ooit (o!). Deze week kreeg ik een uitnodiging voor een vijfgangendiner met trufffels. Ik kan er helaas niet bij zijn, maar als jij wel — zie de uitnodiging hieronder — kijk dan eerst naar The Truffle Hunters en ga!