BREAKING-de-week-column #99
Door twee jaar ondergronds te gaan, had ik het kunnen ontlopen, maar nu zag ik hoe het me vanuit drie verschillende kanten insloot. Ik kon ongeveer uitrekenen wanneer het doel zou treffen, een dag of wat voor de deadline, en dus verlengde ik mijn werkdagen. Langzaam trok een zwaarte vanuit de benen de ledematen in, ruim voordat ik op dinsdagavond rond middernacht mijn computer afsloot.
Ziek zijn. Het lichaam dat je onbelemmerd toegang geeft tot de buitenwereld, sluit de luiken en trekt de brug op. De wijde wereld krimpt tot de contouren van je lichaam en houd je erin gevangen. Ongeveer iedereen is me voorgegaan, het is goed, dit is mijn beurt: ik krul me op, geef me over aan de koorts en het bonken van mijn hart.
Als ik op woensdag 23 februari wakker word, is de wereld ontzet. Als we op 24 februari 2022 wakker worden, rijden colonnes pantservoertuigen Oekraïne in en linten personenauto’s het belegerde land uit. Als de wereld op 25 februari 2022 wakker wordt, heeft één man aan de top van zijn giftige piramide van macht een van onze mooiste beloftes gebroken: nooit meer oorlog.
Mijn herstel zal niet vredig verlopen. Er woedt een strijd in mij met mijn besef van onmacht als voornaamste katalysator. Ik ben een strijder onder een deken op de bank, ik ben een activist aan de thee met honing. Wanneer spreek ik me uit? Wanneer doe ik iets? Wanneer maak ik het verschil? En zeg me, wanneer jij?
In de dageraad klonk vorige week, boven de ziedende storm uit, het fluiten van één vogel. Zijn verreikende lied maakte de onmetelijke hemelkoepel voelbaar. Het moet een voorbode zijn geweest. Een vingerwijzing naar het feit dat één moedige, gezegende stem de mensheid ook kan verheffen en samenbrengen, de stem van Volodymyr Zelensky.
Denk erom: You must believe in Spring,
Nicole Ex,
hoofdredacteur See All This
